အဂၤလိပ္လို
Tatoo ၊ ျမန္မာလို " ေဆးမင္ေၾကာင္" ဆိုသည္မွာ လူ၏ ကိုယ္အေရျပား ေပၚတြင္
စြဲၿမဲစြာ ထင္ ေနေစရန္တုတ္၊ ဆူးခြၽန္ အစရွိေသာ အရာမ်ားျဖင့္ေဆးေရာင္
သြင္းကာ အ႐ုပ္ မ်ား၊ အမွတ္အသားႏွင့္ ပန္းကႏုတ္ စေသာ အလွအပမ်ား
ထိုးႏွံျခင္းကို ေခၚသည္။ ေဆးမင္ေၾကာင္ ဘယ္ကစေဆးမင္ေၾကာင္ ဓေလ့သည္ ပိုလီနီးရွန္း (Polynesian) လူမ်ဳိး မ်ားကစတင္သည္ဟု ဆိုၾကသည္မ်ား လည္းရွိသည္။ ၿဗိတိန္ ကြၽန္းေျမာက္ ပိုင္းတြင္ "အ႐ုပ္ျခယ္ လူမ်ား" (The Painted People) မ်ား ေနထိုင္က်က္စား ခဲ့သည္ဟုလည္းဆို ၾကသည္။ ဥေရာပႏိုင္ငံ မ်ားသို႔ ေဆးမင္ေၾကာင္ (Tatoo) ဟူေသာေဝါဟာရ စတင္ေဆာင္ ၾကဥ္းလာသူမွာ နယ္ေျမသစ္ရွာေဖြသူ ဂ်ိမ္းစ္ကြတ္ (James Cook) ျဖစ္ၿပီး ၁၇၇၁ ခုႏွစ္တြင္ျဖစ္သည္။ ေဆးမင္ ေၾကာင္ ျမတ္ႏုိး သူမ်ားက "အေရျပားအႏုပညာ" (Skin Art)၊ ေဆးမင္ေၾကာင္ အႏုပညာ(Tatoo Art) စသျဖင့္လည္း ေခၚဆိုၾကသည္။
ေရွးျမန္မာတုိ႔က ထိုးကြင္းမင္ေၾကာင္ကို မင္ေသ့၊ ေကာ္၊ ေကာ္ရစ္၊ မင္ေကာ္ရစ္ဟူ၍ေခၚခဲ့ၾကသည္။ မင္ေသ့ထုိးႏံွျခင္းဓေလ့ကို ပုဂံေခတ္က စတင္ခဲ့သည္ဟုယူဆၾကသည္။ အင္းဝေခတ္ဆင္ျဖဴရွင္သီဟသူ(၇၈၃- ၇၈၇) မင္ေသ့ထိုးျခင္းကိုျမတ္ႏုိးပံုကိုမဏိ ရတနာပံုက်မ္းတြင္ေဖာ္ျပထားသည္။
ေဆးမင္ေၾကာင္ ဘာေၾကာင့္ထုိး
ေဆးမင္ေၾကာင္ ထုိးႏွံရာတြင္ ရည္ရြယ္ခ်က္မ်ားရွိရာ
(က) အမွတ္အသားအျဖစ္ ထိုးႏွံျခင္း
(ခ) အလွအပအျဖစ္ ထိုးႏွံျခင္း
(ဂ) စြဲလမ္းမႈ အေျခခံ၍ အေဆာင္သေဘာ ထိုးႏွံျခင္းႏွင့္
(ဃ) ထံုးတမ္း စဥ္လာအရ ထိုးႏွံျခင္း တို႔ျဖစ္ၾကသည္။
ျမန္မာႏုိင္ငံသား ေယာက်္ားမ်ားသည္ ေရွးဦးပိုင္းတြင္ အေဆာင္ သေဘာျဖင့္မင္ေၾကာင္မ်ား ထိုးႏွံလာခဲ့ရာမွ ေနာင္ေသာ္ အလွအပသေဘာသို႔ ေရြ႕ေလ်ာလာခဲ့သည္။ ထိုမွတစ္ဖန္ "ထိုးကြင္းရွိမွ ေယာက္်ားပီသသည္" ဟူေသာ သေဘာထားမ်ား ဝင္ေရာက္ လာခ်ိန္တြင္မူ ထံုးတမ္းစဥ္ လာသေဘာ သက္ေရာက္ သြားခဲ့သည္။ ျမန္မာႏိုင္ငံမွ ခ်င္းအမ်ဳိးသမီးမ်ားသည္ မ်က္ႏွာတစ္ျပင္လံုး မည္းေမွာင္ေနေအာင္ပါးရဲထိုး(ပါးထိုး၊ ပါး မည္းထိုး)ခဲ့ၾကဖူးသည္။ ပါးရဲ မပါေသာ အမ်ဳိးသမီးသည္ ပြဲမဝင္၊ မတင့္တယ္၊ မ်က္ႏွာျဖဴႀကီးႏွင့္"ဗႏၶတ္" ဟု သေဘာထား ခဲ့ၾကသည္။ ထို႔ျပင္နတ္"ပြယ္" သည္ အခမ္းအနားမ်ားသို႔ ဝင္ခြင့္မျပဳခဲ့ေပ။
ေဆးမင္ေၾကာင္ေဆးမ်ား
ျမန္မာ့ထိုးကြင္းမင္ေၾကာင္၏ အစသည္ မင္ႏွင့္ေဆးဝါးအစီအရင္ေရာစပ္ကာ ဂါထာမႏၲန္မ်ား၊ အင္းမ်ား၊ တစ္စံုတစ္ရာရည္ရြယ္ခ်က္ရွိေသာ အ႐ုပ္မ်ားကို ထိုးႏွံျခင္းမွ စတင္ခဲ့သည္ဟု ယူဆၾကသည္။ ထိုကဲ့သို႔ အစီအရင္ျပဳလုပ္ရာတြင္ အထက္ေဆးသံုးပါး၊ ေအာက္ေဆး ႏွစ္ပါးဟူ၍ ခြဲျခားထားသည္။
အထက္ေဆးသံုးပါးတြင္ ဘုရား ေဆး၊ သိၾကားနတ္ျဗဟၼာေဆးႏွင့္ ဝိဇၨာစေသာ အထက္လမ္း အတတ္ ပညာဆိုင္ရာ ေဆးမ်ားပါဝင္သည္။ ေအာက္ေဆးႏွစ္ပါးတြင္ ကာယသိဒၶိ ကိုယ္ခံေဆးႏွင့္ ပီယသိဒၶိ ခ်စ္ေဆးမ်ားပါသည္။
ေဆးမင္ေၾကာင္သံုးမ်ဳိး
ျမန္မာတို႔တြင္ လူ၏ကိုယ္ခႏၶာ အႏွံ႔ေဆးမင္ေၾကာင္ ထုိးၾကရာမ်က္ႏွာတြင္ထိုးႏွံျခင္း၊ ခါး၏အထက္ပိုင္းတြင္ ထိုးႏွံျခင္းႏွင့္ ခါးေအာက္ ပိုင္းထိုးႏွံျခင္းတို႔ျဖစ္သည္။ ခါး ေအာက္ပိုင္းတြင္ ထိုးႏွံေသာအ႐ုပ္မ်ားကို ေယဘုယ်အားျဖင့္ "ထိုးကြင္း" ဟုေခၚၾကသည္။ ထုိကြင္းမ်ားတြင္ အမ်ဳိးေပါင္း ၆ဝ ေက်ာ္ရွိသည္။
ေဆးမင္ေၾကာင္အေရးပါပံု
အင္းဝေခတ္မွစ၍ ကုန္းေဘာင္ ေခတ္ကုန္ဆံုးၿပီးေနာက္ ႏွစ္ေပါင္း အတန္ၾကာသည္အထိ ေဆးမင္ေၾကာင္ေခတ္ႀကီး အလြန္ေကာင္းစားစဥ္က ထိုးကြင္းမင္ေၾကာင္မရွိလွ်င္ လူရာမဝင္သေလာက္ပင္ ျဖစ္သည္။ ကဗ်ာစာဆိုမ်ားကလည္း ကဗ်ာမ်ားတြင္ ေဆးမင္ေၾကာင္အေၾကာင္း ဖြဲ႕သီခဲ့ၾကသည္။
ေယာက္်ားပ်ဳိေလးတစ္ေယာက္ က မိန္းမပ်ဳိေလးတစ္ေယာက္ကို ႏွစ္သက္ေသာေၾကာင့္ ႏွစ္သက္သည္ေျပာသည္ကိုပင္ ထိုးကြင္းမင္ေၾကာင္ႏွင့္ ဆံုးျဖတ္သည္။ " အကယ္ေျပာသေလာ၊ အကယ္ေျပာသည္မွန္လွ်င္ မင္ေၾကာင္ထိုးဦး" ဟု ဆုိေလ့ရွိသည္။ မင္ေၾကာင္မရွိသူ၏ ေျပာစကားသည္ အခ်က္အလက္မျပည့္စံုေသာ ေလွ်ာက္လႊာသဖြယ္ျဖစ္သည္။" ေသွ်ာင္တြဲႏွင့္ ေပါင္မည္းႏွင့္" ဟူ၍ ခ့ံညားပံုကိုေဖာ္ျပခဲ့ၾကသည္။ " ေပါင္းျဖဴခ်င္း ေသမင္းေခၚတတ္တယ္" ဟူ၍ ထိုးကြင္းမရွိသူကို အိမ္ေထာင္ဘက္အျဖစ္ မေရြးခ်ယ္ သင့္ေၾကာင္း ရည္ၫႊန္းခဲ့ၾကသည္ကို ေတြ႕ရွိရသည္။
အလင္းဆက္ (IR)
0 comments:
Post a Comment