သူၾကီးမရိွေတာ့ ရြာဆူသတဲ့

By SHADE Journal

မၾကာေသး ပါဘူး။ ရပ္ကြက္ ထဲမွာ အလွဴႀကီး ေပးတာေတြ႕ရ ေတာ့မုဒိတာ ပြားမိပါ ေသးတယ္။ တစ္ရပ္ကြက္လံုး အံုးအံုးၾကြက္ၾကြက္ပဲ။ ရာဇာဝင္း၊ ေဒဝါဝင္းလို ဝင္းေတြလည္း ပါရဲ႕။ ဆင္က(၃) ေကာင္၊ ျမင္းက(၅)ေကာင္၊ လွည္း ယာဥ္က ႏွစ္စင္း၊ ပရဟိတ အသင္း တစ္ခုကလည္း ေရွ႕ဆံုးကေနအား ျဖည့္ထားေသးတယ္။ အေတာ့္ကို ၾကည္ႏူးဝမ္းသာ စရာေကာင္းတဲ့ အလွဴပြဲႀကီး ပါပဲ။
အလွဴေပးတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ေတြကို သာဓုေခၚမိသလို လွည့္လည္ရာ မွာ လိုက္ပါၾကတဲ့ ပရိသတ္ကို လည္းခ်ီးက်ဴး သာဓုေခၚ မိတယ္။ အထူးသျဖင့္ ေစာေစာက ေျပာတဲ့ ေရွ႕ဆံုးက လိုက္ပါလာၾကတဲ့ ပရဟိတ အဖြဲ႕ (ဘံုဆြမ္းေလာင္း အသင္း ထင္ပါရဲ႕)ကို ပိုၿပီးခ်ီးက်ဴး မိပါတယ္။ ေနပူက်ဲက်ဲမွာ ဖိနပ္ စီးမထား ၾကဘူး။ သူတို႔ရဲ႕ကုသိုလ္ ကလည္း မနည္းဘူးေလ။ အျဖဴ ေရာင္ ဝမ္းဆက္ကိုလည္း ဝတ္ ထားၾကတယ္။ အားလံုးေယာ က်ာ္းေလးေတြ ခ်ည္းပဲ။ လွည့္ လည္တဲ့ခရီး တစ္ေလွ်ာက္ ဖိနပ္ မပါဘဲေလွ်ာက္ဖို႔ ဆိုတာ လြယ္မွ မလြယ္တာ။
ဒါကလည္း တရားနာဖူး ထားတာေလးရွိလို႔ သတိထားမိ တာပါ။ သံဃာေတာ္မ်ား ဆြမ္းခံ ၾကြတဲ့အခါ ဖိနပ္မစီး ၾကပါဘူး။ အလွဴခံ ပုဂၢိဳလ္ဆိုရင္ ဖိနပ္မစီးသင့္ ဘူးလို႔တရား နာဖူးတယ္။ ကိုယ့္ အိမ္ကေလာင္းမယ့္ ဆြမ္းတစ္ခြက္ အတြက္ လြယ္လင့္တကူ အလွဴခံ တာမ်ိဳး မဟုတ္ဘဲ ဝါယမစိုက္ အားထုတ္မႈ တစ္ခုျဖစ္ သတဲ့။ အဲဒီ တရားနာဖူးၿပီး ကတည္းက အလွဴခံ ပုဂၢိဳလ္ေတြ႕ရင္ ဖိနပ္စီး မစီးၾကည့္မိ ေတာ့တာပါပဲ။ ဖိနပ္မစီးတဲ့ အလွဴခံေတြ႕ရင္ လွဴခ်င္စိတ္က အလိုလိုေပါက္ လာတယ္။ သူတို႔မွာ အပင္ပန္းခံ ႀကိဳးစားအား ထုတ္မႈ ရွိတယ္။ပိုၿပီး လွဴသင့္တယ္။ ကြ်န္ေတာ္ေတာ့ လွဴလိုက္တာပါပဲ။ ဖိနပ္စီးထား တဲ့အလွဴခံ ေတြ႕ရင္ေတာ့ အေျခ အေနအေၾကာင္း အရာကို ၾကည့္ၿပီး မွလွဴမိတယ္။
ဒီေန႔ေခတ္ အလွဴခံပုဂၢိဳလ္ ေတြကေတာ့ အမ်ိဳးမ်ိဳးပါပဲ။ လူႏွစ္ ေယာက္ေၾကး စည္တစ္ခုနဲ႔ အလွဴ ခံၾကသလို လူသံုးေယာက္ေလာက္ နဲ႔ ေငြဖလားပိုက္ၿပီး အလွဴခံၾက တာလည္း ေတြ႕ဖူးတယ္။ ကေလး တစ္ေယာက္ေလာက္လက္မွာဆြဲ ၿပီး ခရီးသြား ပံုစံမ်ိဳးနဲ႔ အလွဴခံေန ၾကတာလည္း ေတြ႕ဖူးတယ္။ မွန္ တာလည္းရွိ၊ မမွန္တာလည္း ရွိမွာ ေပါ့။
တခ်ိဳ႕က်ေတာ့ တီးၾကမႈတ္ ၾကဆိုၾကနဲ႔ လူႏွစ္ဆယ္သံုးဆယ္ ေလာက္ရွိမယ္ထင္တယ္၊ဆိုကၠား နဲ႔တစ္မ်ိဳး၊ အလွျပယာဥ္ႀကီးနဲ႔တစ္ ဖံု၊ေျခလွ်င္ တစ္သြယ္၊ နည္းမ်ိဳးက ေတာ့အစံုပါပဲ။ အျခားၿမိဳ႕ေတြ ထက္မႏၱေလးၿမိဳ႕က အလွဴခံပိုမ်ား တယ္။ မ်ားသေလာက္လည္းလွဴ ၾကတယ္။
ဒါက ျမန္မာႏိုင္ငံရဲ႕ယဥ္ေက်းမႈ ျပယုဂ္၊ ဘာသာေရး ထြန္းကားမႈ ျပယုဂ္တစ္ခုပါပဲ။ တစ္နည္းေျပာ ရရင္မႏၱေလးရဲ႕ဂုဏ္ယူစရာတစ္ခု ေပါ့။ အလွဴေရစက္လက္နဲ႔မကြာ ဆိုသလိုမႏၱေလးသား၊မႏၱေလးသူ ေတြကလည္းေန႔စဥ္နဲ႔အမွ်ေပးလွဴ ေနၾကတာသဒၶါတရားႀကီးမားမႈ ကိုျပေနတာပါပဲ။
မႏၱေလးရဲ႕မနက္ခင္းအ႐ုဏ္ တက္အလွဟာေရႊဝါေရာင္သကၤန္း ဆင္ျမန္းထားၾကတဲ့သံဃာေတာ္ မ်ားနဲ႔အလြန္အင္မတန္ က်က္ သေရရွိလွပါတယ္။ မနက္ခင္း အလွတရားကိုပိုၿပီးျဖည့္စြက္ေပး ေနတဲ့အရာကေတာ့ၾကာနီကန္ ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီးရဲ႕ "အနႏၱ ဂုဏံ အဟံဝႏၱာမိ သဗၺဒါ" အစခ်ီတဲ့ တရားသံေတြ ပါပဲ။ တစ္ခ်ိန္ကေတာ့ မႏၱေလးရွိ ျမန္မာအိမ္တိုင္းလိုလိုနံနက္ခင္း မွာ ဆြမ္းထြက္ေလာင္းေလ့ရွိၾက ပါတယ္။ ဘံုဆြမ္း ေလာင္းအသင္း ေတြဆိုတာ မေပၚေသးဘူး။ လံုးဝ မရွိတာေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ အခု ေခတ္ကေတာ့ ရပ္ကြက္တိုင္း လိုလို ဘံုဆြမ္းေလာင္း အသင္းေတြရွိေန ၾကပါၿပီ။
ဘံုဆြမ္းေလာင္း အသင္းေတြ ေပၚလာရေတာ့ ဝမ္းသာစရာလို႔ ေျပာရေပမယ့္ တစ္ဖက္ကေတြး ၾကည့္ရင္စိတ္မေကာင္း စရာလည္း ျဖစ္ေနျပန္ ေသးတယ္။ တစ္ခါ ယာနဒါနယာဥ္ေတြ ေပၚလာက လည္းဝမ္းသာ ဝမ္းနည္း ကိစၥပါပဲ။ ဘာေၾကာင့္ ဘံုဆြမ္းေလာင္း အသင္းေတြေပၚလာၾကတာလဲ။ ဘာေၾကာင့္ ယာနဒါနယာဥ္ေတြ ေပၚလာရတာလည္းေတြးၾကည့္ မိေတာ့ စိတ္မေကာင္းစရာအေျဖ ကထြက္လာတယ္။(ကြ်န္ေတာ့္ အေတြးတစ္ခုထဲပါ) ျမန္မာလူမ်ိဳးအမ်ားစုဟာ ဘာသာေရးကို ကိုင္း႐ိႈင္းယံုတင္ မဟုတ္ဘူး။ နတ္ကိုးကြယ္ယံု ၾကည္မႈလည္းရွိၾကတယ္။ျမန္မာ အိမ္တိုင္းမွာ အိမ္တြင္းအုန္း ဆို တာဆြဲၾကတယ္။ အဲဒီအိမ္တြင္း အုန္းကို ညဘက္မွာ လိုက္ကာ အနီေလးနဲ႔ကာၾကတယ္။ ဘုရား စင္ရဲ႕ေထာင့္တစ္ဖက္မွာလိုက္ကာ အနီေလးနဲ႔ကာထားတဲ့အုန္းစင္ရွိ ရင္ အဲဒါျမန္မာအိမ္ပဲလို႔ေျပာလို႔ ရတယ္။
အဲလိုက္ကာအနီရွိတဲ့ အိမ္ တိုင္းလိုလို ဆြမ္းထြက္လာၾက တယ္။ တခ်ိဳ႕အိမ္ေတြက ထိုင္ ကိုယ္ေတာ္ပင့္ၿပီး ဆြမ္းေလာင္း ၾကတယ္။ ကိုယ္တတ္ႏိုင္သလို တစ္ပါးကေန(၁၀)ပါး၊ (၁၅)ပါး ေလာက္အထိပင့္ၿပီးဆြမ္း၊ဆြမ္းဟင္း ေလာင္းလွဴၾကတယ္။ အခုေတာ့ၿမိဳ႕ရဲ႕အခ်က္အခ်ာ က်တဲ့ေနရာေတြမွာ လိုက္ကာ အနီရွိတဲ့အိမ္ေတြကနည္းသြားၿပီ။ "အနႏၱဂုဏံ အဟံဝႏၱာမိ"ဆိုတဲ့ တရားသံေတြလည္း ျဖည္းျဖည္း ဆဲသြားၿပီ။ ေန႔စဥ္မပ်က္ ဆြမ္း ေလာင္းခဲ့ၾကတဲ့ ဆြမ္းဒကာေတြ အလွဴေရစက္လက္နဲ႔ျပတ္သြားမွာ စိုးတဲ့ေမတၲာစိတ္အျပည့္နဲ႔ေရာက္ ေအာင္သြားၿပီး ဆြမ္းခံထြက္ၾက တယ္။
သပိတ္ကို တစ္ဖက္ကပိုက္ လိုင္းကားကိုတိုးစီးၿပီးဆြမ္းခံထြက္ ၾကတယ္။အဲဒါကိုမၾကည့္ရက္တဲ့ သူေတြက ယာနဒါနယာဥ္ေတြ စီစဥ္ေပးခဲ့ၾကတယ္။ ဒါ့ေၾကာင့္ အိမ္တြင္းလိုက္ကာနီနီေလးေတြ ရွိတဲ့ေနရာကိုျြကေရာက္ ဆြမ္းခံဖို႔ အတြက္ယာနဒါနယာဥ္ေတြေပၚ လာခဲ့ၾကတယ္။
ယာနဒါနယာဥ္ေတြတစ္စီး ၿပီးတစ္စီးေပၚလာလို႔ဝမ္းသာတယ္။ ဒါေပမယ့္စိတ္မေကာင္းဘူး။ တစ္ခါ ဘံုဆြမ္းေလာင္းအ သင္းေတြအတြက္ ဝမ္းနည္းစရာ တစ္ခုရွိ ေသးတယ္။ သံဃာေတာ္ မ်ားအတြက္ရည္ရြယ္ၿပီးတခ်ိဳ႕က အပတ္စဥ္တခ်ိဳ႕က လစဥ္ေလာင္း လွဴေနၾကတယ္။ အလွဴေငြရဖို႔အ တြက္ အသင္း အဖြဲ႕ဖြဲ႕ၿပီးအလွဴခံ ထြက္ၾကတယ္။ ေကာင္းပါတယ္ ကိုယ့္ဘာသာ၊ကိုယ့္သာသနာ၊ ကိုယ့္ ျမန္မာေတြရဲ႕ အဓိက ယဥ္ေက်းမႈ ျပယုဂ္အတြက္ ႀကိဳးစား အားထုတ္ၾကတာပဲ။ အထူးသျဖင့္ ဝါတြင္း ကာလမွာ အလွဴခံပိုၿပီးထြက္ၾကတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကာလ ေဒသ၊ အခ်ိန္အခါမရအလွဴခံၾကရင္ပိုၿပီး သင့္ေတာ္မယ္လို႔ ထင္မိလို႔ပါ။ တခ်ိဳ႕ကလည္းဘံုဆြမ္းေလာင္း အတြက္မဟုတ္ေပမယ့္ ကုသိုလ္ ေရးကိစၥတစ္ခုခုေၾကာင့္ အလွဴခံ ထြက္ၾကတယ္။
မရွိလို႔မလွဴ၊မလွဴလို႔မရွိမ ျဖစ္ၾကရေအာင္ ရွိတာေလးေတြ ျခစ္ကုတ္ၿပီး လွဴၾကတဲ့သူေတြ လည္းရွိ ၾကပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အလွဴခံထြက္ခ်ိန္က ည၁၂နာရီ ကတစ္ခ်က္ေလာက္ထိျဖစ္ေန တာေလးေတြ ၇ွိေနတတ္တာ ကိုေတာ့သိပ္ဘဝင္မက်ခ်င္ဘူး။ အခ်ိဳ႕ပါ။အားလံုးကိုမဆိုလိုပါဘူး။ ေစာင္းေဘာက္ကိုႏွစ္ျပသံုး ျပေလာက္က ၾကားရေအာင္ ဖြင့္ ၾကတယ္။ ဆိုၾကတီးၾကတယ္။ သက္ႀကီးရြယ္အိုနဲ႔ ကေလးသူငယ္ ေတြအတြက္ ဒုကၡျဖစ္ေစ ပါတယ္။ အိပ္ေပ်ာ္ေနမယ့္ ႏွလံုးေရာဂါသည္ မ်ား၊ အျခားေရာဂါသည္မ်ားကို လည္း အထိတ္တလန္႔ ျဖစ္ေစ ႏိုင္ပါတယ္။
သီဆိုၾကတဲ့ သီခ်င္းေတြက လည္း ဘာသာေရး သီခ်င္းေတြ မဟုတ္ျပန္ဘူး။ သာယာနာေပ်ာ္ ဖြယ္ေကာင္းတဲ့ ဓမၼသီခ်င္းမ်ိဳး မဟုတ္ၾကဘူး။ "အာပူလွ်ာပူ" လို သီခ်င္းမ်ိဳးေပါ့။ အရက္ေသာက္ သြားတဲ့အေၾကာင္းကိုေရးထားတဲ့ သီခ်င္းပါ။(ေခါင္းစဥ္မွန္မမွန္ေတာ့ မသိဘူး)ကာရာအိုေက ဆိုင္မွာမူး ၿပီးဆိုၾကတဲ့သီခ်င္းမ်ိဳးကိုအလွဴ ခံသီခ်င္းအျဖစ္လုပ္ၿပီး အလွဴခံ ထြက္ေနၾကတယ္။ အျမည္းမရွိ အာပူပါတယ္၊ သူႀကီးမရွိေတာ့ရြာ ဆူပါတယ္"ဆိုလားပါပဲ။ ပညာရွိ သတိျဖစ္ခဲဆိုတာမ်ိဳး ျဖစ္မွာစိုးလို႔ ေရခင္းျပမိတာပါ။ ပရဟိတ စိတ္မ်ားျဖင့္ဘာ သာအက်ိဳး၊ သာသနာ အက်ိဳး၊ျမန္ မာအက်ိဳးကို စြမ္းစြမ္းတမံဆက္ လက္ေဆာင္ရြက္ႏိုင္ၾကပါေစဟု သာ။
ကိုၾကီးသက္(ပဥၥရႈပ)